– PERSBERICHT –

Het bestuur van het Landelijk Advocaten Netwerk Gewelds- en Zeden Slachtoffers brengt zijn zesde Zwartboek uit. In dit Zwartboek worden misstanden met betrekking tot de naleving van slachtofferrechten opgenomen. De meldingen die door slachtoffers zijn gedaan zien op de gehele strafrechtketen, Slachtofferhulp Nederland, het Openbaar Ministerie (OM), de Rechtspraak etc., en variëren in ernst. Dit jaar ziet LANGZS wederom een stijging in het aantal meldingen. Dit kan betekenen dat slachtoffers en hun advocaten steeds makkelijker de weg naar het Zwartboek weten te vinden, maar een goede beschouwing laat zien dat ten aanzien van de naleving van slachtofferrechten nog veel winst te behalen valt.

Het is opvallend dat er in dit Zwartboek twee meldingen zijn gedaan over Opsporing Verzocht. Bij fouten tijdens de strafprocedure blijven de gevolgen over het algemeen beperkt tot die procedure. Die gevolgen kunnen natuurlijk wel ernstig zijn en leiden tot secundaire victimisatie. Maar fouten bij de inzet van media kunnen een diepe impact hebben in het dagelijks leven en de omgang met de directe omgeving van een slachtoffer. De kijkers kunnen tenslotte bekenden van het slachtoffer (privacy) of de dader (represailles) zijn. De media is voor de autoriteiten zonder meer een handig middel om aanknopingspunten in een zaak te verkrijgen, maar moet wel met uiterste zorgvuldigheid worden ingezet.

Verder blijven er klachten komen over het niet of onvoldoende rekening houden met slachtoffers. Ook dit Zwartboek bevat helaas weer zeer sprekende voorbeelden.

Het Zwartboek is vandaag aangeboden aan het Parket Generaal van het Openbaar Ministerie, de Raad van Bestuur van Slachtofferhulp Nederland, de directeur van de Raad van Rechtsbijstand, de voorzitter van de Raad voor de Rechtspraak, en de hoofddirecteur van de Dienst Justitiële Inrichtingen. Het Zwartboek is hier te vinden op de website van LANGZS.

Voor meer informatie kunt u contact opnemen met de voorzitter van LANGZS, mr. Richard Korver, via 020 – 5357565 of voorzitter@langzs.nl

Klik hier voor het persbericht in PDF-formaat.

-PERSBERICHT-

Afgelopen zondag, 19 november, was het de Internationale Dag tegen Kindermisbruik. Deze week, van 20 tot en met 26 november, is de Week tegen Kindermishandeling. De herhaalde victimisatie waar slachtoffers van kinderporno vaak mee kampen was een terugkerend onderwerp op 7 november tijdens het LANGZS-jubileumcongres over online seksueel misbruik. Bij zaken met betrekking tot online kinderporno stopt het voor de slachtoffers en hun familie namelijk niet na de strafprocedure. Vaak weten de slachtoffers voor de rest van hun leven niet of de beelden van hun misbruik nog online circuleren. Het Canadian Centre for Child Protection heeft een onderzoek uitgevoerd naar ervaringen van slachtoffers van kinderpornografie. Daaruit blijkt dat bijna 70% van de ondervraagden in constante angst leeft herkend te worden. Het voegt een extra component toe aan hun slachtofferschap. Daarnaast blijkt die angst ook niet onterecht. Maar liefst 30% van de ondervraagden is ook daadwerkelijk herkend.^[1]

Eerder dit jaar kwam het Canadian Centre for Child Protection met Project Arachnid, een automatische webcrawler die afbeeldingen en video’s detecteert aan de hand van een digitale vingerafdruk die gekoppeld wordt aan het illegale beeldmateriaal. In Nederland wordt deze techniek nog niet structureel gebruikt, terwijl in 2016 82% van alle kinderporno die werd gemeld bij Meldpunt Kinderporno bleek te worden gehost vanaf Nederlandse servers.

Naast het Canadian Centre for Child Protection ontwikkelde ook het Nederlandse bedrijf Web-IQ een webcrawler genaamd Voyager. Web-IQ is al ruim twee jaar actief opzoek naar kinderporno op het internet, inclusief het darkweb. Niet alleen nationaal boeken zij succes, ook internationaal wordt de webcrawler ingezet, onder andere door Europol.

Tijdens het LANGZS-jubileumcongres benadrukte mevrouw Dettmeijer, voormalig Nationaal Rapporteur Seksueel Geweld tegen Kinderen, dan ook terecht dat de techniek om kinderporno van het web te verwijderen al binnen handbereik van de politie ligt, en dat de politie hier nu toch echt mee aan de slag moet. LANGZS is het met mevrouw Dettmeijer eens en meent dat het ministerie van Justitie en Veiligheid daarnaast tevens een waarschuwingssysteem voor slachtoffers van kinderporno moet opzetten. Slachtoffers moeten bovendien een wettelijk recht krijgen om, indien zij dit wensen, geïnformeerd te worden over het opnieuw opduiken van materiaal.

Zolang ze geen bericht krijgen, kan dat geruststellend werken. Als er wel bericht komt, kan dat vertrouwen geven in zowel de opsporingsbekwaamheid als de rechtstaat. CDA-kamerlid mevrouw Toorenburg heeft inmiddels aangegeven zich hiervoor in de Tweede Kamer hard te maken. LANGZS roept de politiek op zich in deze Week tegen Kindermishandeling in te zetten om zo spoedig mogelijk ook in Nederland een nationaal webcrawlers- en waarschuwingssysteem op te zetten.

Voor meer informatie kunt u contact opnemen met de voorzitter van LANGZS, mr. Richard Korver, via 020 – 5357565 of voorzitter@langzs.nl

Klik hier voor het persbericht in PDF-formaat.

[1] Canadian Centre for Child Protection, Survivors’ Survey, 2017, p. 165.

-PERSBERICHT-

LANGZS is het landelijk advocatennetwerk gewelds- en zedenslachtoffers. De aangeslotenen bij LANGZS staan slachtoffers van ernstige gewelds- en zedenmisdrijven bij en vinden daarbij met name de geleverde kwaliteit van de rechtsbijstand van groot belang. LANGZS is ook een organisatie die zich beijvert om de positie van slachtoffers in het strafproces te verbeteren.

LANGZS heeft met belangstelling kennis genomen van alle effecten rondom en voortvloeiend uit de #MeToo-campagne. LANGZS juicht het toe dat slachtoffers naar buiten treden en daarmee duidelijk maken hoe groot het maatschappelijk probleem van seksueel grensoverschrijdend gedrag is. LANGZS heeft ook geconstateerd dat diverse media slachtoffers een breed podium bieden om hun ervaringen te delen. Ook dat wordt toegejuicht. Immers, hoe meer één en ander bekend wordt hoe makkelijker het hopelijk wordt om de positie van slachtoffers te versterken.

Voor zover het echter gaat om de positie van slachtoffers in het strafproces meent LANGZS thans een oproep te moeten doen aan journalisten en slachtoffers zelf om goed na te denken alvorens ‘public’ te gaan met slachtofferverhalen, terwijl het slachtoffer mogelijkerwijs nog op de één of andere wijze zijn recht wenst te halen.

Binnen het rechtsbestel past het niet om beschuldigingen in de media neer te leggen en daarbij gedetailleerd verslag te doen van wat er allemaal gebeurd is, omdat dit nader onderzoek door de rechter, maar overigens ook politie en het Openbaar Ministerie op ernstige wijze bemoeilijkt.

Voor een veroordeling in het strafrecht zijn altijd minstens twee bewijsmiddelen nodig. Bij voorkeur komen die bewijsmiddelen uit verschillende bronnen. Soms kunnen er veroordelingen plaatsvinden voor zedenzaken doordat de verhalen van verschillende slachtoffers erg op elkaar lijken.

Daarvoor moet je echter wel zeker weten dat de verhalen van die slachtoffers voort zijn gekomen uit ervaringen die zij zelf hebben meegemaakt en niet dat deze (mede) zijn vormgegeven door verhalen die zij van andere slachtoffers hebben gehoord. Dat is ook een reden waarom de politie in de beginfase van een onderzoek vaak adviseert om niet met derden over de zaak te spreken.

Door een zaak in een krant of op een televisieprogramma tot in detail te bespreken verkleint het slachtoffer daarmee onderzoekskansen. LANGZS meent dat ook de media daarin een eigen verantwoordelijkheid heeft. Het gaat vaak niet alleen om het slachtoffer dat naar voren komt, er is altijd een kans dat de beschuldigde ook andere slachtoffers heeft gemaakt. Daarmee zou een zaak nog ‘rond gemaakt’ kunnen worden. Door mee te werken aan publieke uitingen rondom beschuldigingen worden daarmee de facto ook de kansen van andere slachtoffers tot het succesvol tot een einde brengen van hun zaak verkleind.

LANGZS gaat ervan uit dat veel journalisten zich onvoldoende bewust zijn van dit mechanisme, getuige de vele verklaringen die wij inmiddels hebben gezien in de media. Middels dit persbericht roept LANGZS de betrokken journalisten op om zich te laten voorlichten door een ter zake deskundige slachtofferadvocaat. LANGZS wijst erop dat het bijstaan van slachtoffers zowel vaardigheden vergt die liggen op het civiele vlak, als op het strafrechtelijk vlak.

LANGZS wijst er ook op dat de Raad voor Rechtsbijstand eisen stelt aan advocaten die slachtoffers bijstaan. De slachtofferadvocatuur is daarmee al sinds enige jaren een jong, maar erkend specialisme.

Voor meer informatie kunt u contact opnemen met de voorzitter van LANGZS, mr. Richard Korver, via 020 – 5357565 of voorzitter@langzs.nl

Klik hier voor het persbericht in PDF-formaat.

-PERSBERICHT-

Naar aanleiding van de berichten over de (on)mogelijkheid om (de familie van) slachtoffers van kinderporno te informeren als bestaand beeldmateriaal van hun misbruik (wederom) online wordt aangetroffen, bericht LANGZS dat zij meent dat het ministerie van Justitie en Veiligheid ter voorkoming van secundaire en herhaalde victimisatie een waarschuwingssysteem voor slachtoffers van kinderporno moet opzetten.

Bij uitstek bij dit soort zaken stopt het voor de minderjarige slachtoffers en hun familie na de strafprocedure niet. De slachtoffers zijn dan inmiddels wel gered uit de misbruiksituatie, maar weten in de huidige situatie in Nederland voor de rest van hun leven niet of er nog materiaal van hun misbruik rondgaat via het internet, en hoeveel. De angst en onzekerheid die dat veroorzaakt kan leiden tot herhaalde victimisatie. Wat LANGZS betreft is dat een onhoudbare situatie en moeten we in plaats daarvan in Nederland (net als in de VS) zorgen voor de mogelijkheid van concrete informatie en kennis.

LANGZS meent dat slachtoffers een wettelijk recht moeten hebben om geïnformeerd te worden over het opnieuw opduiken van materiaal, indien zij hebben aangegeven daar behoefte aan te hebben. Er zijn natuurlijk slachtoffers en families die daar geen behoefte aan hebben. Maar waar de politiek en overheid niet genoeg bij stil staan is dat (de familie van) slachtoffers natuurlijk niet zozeer bericht willen ontvangen dat er opnieuw beeldmateriaal is aangetroffen. Wat ze willen is dat er zo’n systeem bestaat, en zolang ze dan niks horen, juist dát geruststellend kan werken. Als er wél bericht komt, kan dat vertrouwen geven in de opsporingsbekwaamheid en de rechtstaat. Sommige slachtoffers in Nederland maken op dit moment bij gebrek aan een nationaal systeem dan ook gebruik van het Amerikaanse waarschuwingssysteem.

Het OM geeft aan dat dit Amerikaanse waarschuwingssysteem niet waterdicht is en dat een kleine bewerking van een foto er al voor zorgt dat het beeld later niet meer automatisch wordt herkend als bestaand materiaal. Maar dat is natuurlijk geen reden om het dan maar helemaal niet te doen. Het is juist een uitgelezen kans voor Nederland om een beter systeem op te zetten en voorop te lopen op dit gebied. Online seksueel misbruik is een groeiend probleem. LANGZS heeft met het oog hierop dan ook dit delict gekozen als onderwerp voor het jubileumcongres op 7 november om met relevante ketenpartners kennis hierover te delen en te discussiëren over hoe met delict moet worden omgegaan. LANGZS pleit ervoor dat de overheid dit voortvarend oppakt en dat een waarschuwingssysteem daar een onderdeel van zou moeten zijn.

Het OM vreest dat zo’n systeem ten koste zou gaan van de beschikbare opsporingscapaciteit. Maar te weinig budget beschikbaar stellen mag het gedegen informeren van slachtoffers niet in de weg staan. Te vaak wordt een budget bepaald en aan de hand daarvan plannen uitgewerkt. Maar zeker bij belangrijke speerpunten, zoals zowel opsporing als een waarschuwingssysteem, moet men eerst een plan uitwerken en dan pas kijken hoeveel budget daarvoor nodig is en de benodigde middelen vergaren.

Zoals ook in de EU-richtlijn Minimumnormen voor Slachtoffers te lezen valt: Slachtoffers van strafbare feiten moeten worden beschermd tegen secundaire en herhaalde victimisatie, en passende ondersteuning krijgen om hun herstel te bevorderen. De oproep van LANGZS aan het ministerie van Justitie en Veiligheid is dan ook: zet een identificatiesysteem in Nederland op en maak daar voldoende extra middelen voor vrij. Mevrouw Dettmeijer, Nationaal Rapporteur Mensenhandel en Seksueel Geweld tegen Kinderen, heeft op het LANGZS congres vandaag ook een (herhaalde) oproep gedaan om een waarschuwingssysteem in Nederland op te zetten. Mevrouw Toorenburg van het CDA heeft inmiddels aangegeven zich hiervoor in de Tweede Kamer hard te maken. Minister Dekker voor Rechtsbescherming heeft overigens vanochtend LANGZS gefeliciteerd met haar 10-jarig bestaan en heeft aangegeven nader met het bestuur van LANGZS te willen spreken om de positie van slachtoffers verder te versterken.

Voor meer informatie kunt u contact opnemen met de voorzitter van LANGZS: mr. Richard Korver, via 020- 535 75 65 of voorzitter@langzs.nl.

Klik hier voor het persbericht in PDF-formaat.

-PERSBERICHT-

Naar aanleiding van de commotie die er is ontstaan over de verdachte die is aangehouden in verband met mogelijke betrokkenheid bij de verdwijning van Anne Faber bericht LANGZS dat zij meent dat het in het belang van slachtoffers, de maatschappij en preventie van ernstig geweld is om tot andere afspraken te komen over wanneer er TBS kan worden opgelegd c.q. welke gevolgen er moeten worden verbonden aan het niet meewerken aan psychologisch en psychiatrisch onderzoek.

LANGZS meent dat net als bij het zwijgrecht waar de rechter negatieve consequenties kan verbinden aan het zwijgen, de rechter ook negatieve consequenties moet kunnen verbinden aan het niet meewerken aan psychiatrisch en/of psychologisch onderzoek.

Als de feiten en omstandigheden in een zaak schreeuwen om een uitleg en de verdachte die uitleg niet geeft omdat hij zwijgt, kan de rechter daar voor de verdachte negatieve consequenties aan verbinden. LANGZS bepleit dat dit ook zou moeten gebeuren in het geval de aard van het misdrijf schreeuwt om een uitleg met betrekking tot de psyche van verdachte en verdachte weigert mee te werken aan onderzoek van zijn psyche.

Nu is dit nog niet zo. Er kan wel TBS worden opgelegd in uitzonderlijke omstandigheden als een verdachte bijvoorbeeld al eerder is onderzocht en er toen een stoornis is vastgesteld. Het opleggen van TBS zonder dat een deskundige heeft vast kunnen stellen dat er sprake is van een stoornis is op dit moment niet de heersende standaard.

LANGZS bepleit dat indien de aard van het misdrijf en de feiten en omstandigheden die daaromtrent bekend zijn geworden schreeuwen om een verklaring met betrekking tot de psychische toestand van verdachte en de verdachte niet meewerkt aan het verkrijgen van zo’n verklaring het belang van de maatschappij en beveiliging tegen extreem geweld en/of zedenexcessen voor dient te gaan. Vanzelfsprekend geldt zulks alleen in gevallen waarin de rechtbank tot een bewezenverklaring komt.

Voor meer informatie kunt u contact opnemen met de voorzitter van LANGZS: mr. Richard Korver, via 020- 535 75 65 of voorzitter@langzs.nl.

Klik hier voor het persbericht in PDF-formaat.

Op Prinsjesdag, dinsdag 19 september jl., heeft het ministerie van Veiligheid en Justitie (V&J) haar plannen met betrekking tot o.a. het slachtofferbeleid voor het komende jaar bekend gemaakt.

Het ministerie geeft aan dat er gewerkt wordt aan de modernisering van de zedenwetgeving en dat die naar verwachting begin 2018 in consultatie zal gaan. Daarvoor zullen er nog expertmeetings plaatsvinden. Het doel van de modernisering is het bieden van betere bescherming tegen nieuwe vormen van seksueel misbruik.

Het wetsvoorstel vergoeding affectieschade is op dit moment bij de Eerste Kamer in behandeling. Het ministerie geeft aan dat zij het streven heeft de wet op 1 juli 2018 in werking te laten treden. De Eerste Kamercommissie voor Veiligheid en Justitie (V&J) heeft op 11 juli 2017 het wetvoorstel behandeld en een voorlopig verslag uitgebracht. Op 12 september heeft de minister in reactie hierop de memorie van antwoord aangeboden. De Eerste Kamercommissie voor V&J bespreekt op 26 september 2017 de nadere procedure.

Daarnaast geeft het ministerie aan dat de zogenoemde individuele beoordeling die voortkomt uit de EU-richtlijn minimumnormen slachtoffers in 2018 landelijk zal worden ingevoerd. Slachtoffers krijgen daarbij ondersteuning en bescherming op maat. Deze werkwijze, die door Politie, OM en Slachtofferhulp Nederland ontwikkeld is, moet zorgen voor een betere bescherming van slachtoffers. Omdat deze werkwijze een taakverzwaring voor de betrokken organisaties inhoudt, wordt er hiervoor vanaf 2018 structureel 7,8 miljoen euro ter beschikking gesteld.

U kunt via deze link het originele bericht van het ministerie van V&J raadplegen. Een selectie van de wetsvoorstellen uit het wetgevingsprogramma voor het komend jaar vindt u hier.

Op 11 juli 2017 is in de Eerste Kamer het Wetsvoorstel affectieschade behandeld. De Eerste Kamercommissie voor Veiligheid en Justitie (V&J) heeft het voorlopig verslag uitgebracht en wacht op de memorie van antwoord.

Er zijn verscheidene aspecten aan bod gekomen. Zo werd aan de orde gesteld dat niet helemaal duidelijk is waaruit blijkt dat een meerderheid van naasten en nabestaanden een duidelijke behoefte heeft aan vergoeding van affectieschade. Daarnaast leidt het begrip ‘ernstig en blijvend letsel’ ook tot vragen bij de commissie. Het huidige wetsvoorstel veronderstelt dat bij een blijvende functiestoornis van 70 % of meer in de praktijk sprake zal zijn van ‘ernstig en blijvend letsel’. De commissie vraagt zich af of dit niet tot onsmakelijke procedures gaat leiden en vraagt waarom er niet overwogen is aansluiting te zoeken bij criteria die gelden voor verpleging, zorg of ondersteuning op grond van de Wet langdurige zorg (Wlz), Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo 2015) en de Algemene wet Bijzondere Ziektekosten (AWBZ). Het wetsvoorstel maakt het ook mogelijk dat naasten en nabestaanden zich in het strafproces kan voegen om een vordering tot vergoeding van affectieschade in te dienen. Derden kunnen zich nu ook voegen ter zake van de zogenaamde verplaatste schade Commissieleden vrezen dat het begrip ‘ernstig en blijvend letsel’ bij deze procedure voor complicaties kan gaan zorgen als het gaat om de grens van de onevenredige belasting. De commissie vraagt ook om het begrip ‘naaste’ nader te definiëren; vallen halfbroers en halfzussen hier bijvoorbeeld ook onder, vragen commissieleden zich af. Ook wordt aan de orde gesteld of en hoe en tegen wie een vordering met betrekking tot affectieschade kan worden ingesteld ingeval er sprak is van een minderjarige dader in de volgende categorieën: jonger dan 12 jaar, 12 en 13 jaar, 14 tot 16 jaar.

Bekijk hier het voorlopig verslag van de vaste commissie voor veiligheid en justitie inzake het wetsvoorstel affectieschade.

Stichting LANGZS heeft vorige week gereageerd op advocaat Peter Plasman, die op 23 juni jl. pleitte voor inperking van het spreekrecht voor slachtoffers (Advocatenblad, 23 juni 2017 in “Nieuws”).

Bekijk hier de reactie van stichting LANGZS.

Oproep: deel uw ervaringen met het uitgebreide spreekrecht!

Naast de bij haar aangesloten advocaten roept LANGZS iedereen op om ervaringen met de uitbreiding van het spreekrecht te delen. De oproep is niet enkel bedoeld voor het slachtoffer of zijn advocaat, maar ook voor het OM en de verdediging, de aanwezige pers en alle andere aanwezigen in de rechtszaal.

Hoe reageren rechters op opmerkingen van een slachtoffer over bijvoorbeeld de bewijsconstructie of de strafmaat en hoe wordt er in het vonnis op ingegaan? Hoeveel tijd krijgt een spreekgerechtigde van de rechter om te spreken? Krijgt de spreekgerechtigde de kans om te reageren op het requisitoir van de officier of het pleidooi van de advocaat van de verdachte? En hoe is de sfeer tijdens de zitting? Antwoorden op dit soort vragen verneemt LANGZS graag van u!

U kunt uw ervaringen delen door een e-mail te sturen naar spreekrecht@langzs.nl of door het formulier op de website van LANGZS in te vullen.

De Tweede Kamer heeft gisteren met algemene stemmen voor het Wetsvoorstel affectieschade gestemd. Het wetsvoorstel moet vervolgens nog wel door de Eerste Kamer worden goedgekeurd.

Door het wetsvoorstel zal een beperkte kring van naasten en nabestaanden van het slachtoffer in aanmerking komen voor vergoeding van affectieschade. Het gaat daarbij in principe om de partner, ouders, kinderen en broers of zussen van het slachtoffer. Maar ook andere personen met een zorgrelatie in gezinsverband, zoals pleegouders en -kinderen, zullen voor vergoeding van affectieschade in aanmerking kunnen komen. De Kamerleden Groothuizen (D66) en Van Nispen (SP) hadden nog een motie ingediend over het vergoeden van affectieschade aan stiefouders en -kinderen. Deze motie is ook met algemene stemmen aangenomen. Hierdoor zal bij vergoeding van de affectieschade aan stiefouders en -kinderen van een slachtoffer dezelfde bedragen worden toegekend als bij biologische verwanten.

Daarnaast is ook nog de motie van Van Oosten (VVD) en Van Toorenburg (CDA) aangenomen over het altijd vorderen van de affectieschade op de veroordeelde. De motie roept op erop toe te zien dat affectieschade waarvan de uitbetaling aan de naasten/nabestaanden wordt voorgeschoten door de overheid (middels een schadevergoedingsmaatregel), zo lang en zo veel mogelijk wordt verhaald op de veroordeelde.

Stichting LANGZS is zeer verheugd dat het wetsvoorstel door de Tweede Kamer is aangenomen. Het wetsvoorstel voorziet namelijk in een grote behoefte onder naasten en nabestaanden van slachtoffers. Daarnaast was het al enige tijd mogelijk voor het Schadefonds Geweldsmisdrijven om een uitkering voor affectieschade te doen aan nabestaanden. Vergoeding van affectieschade voor de veroorzaker zelf is dan ook een zeer wenselijke ontwikkeling.

Aangezien vergoeding van affectieschade al jarenlang onderwerp is van debat en een eerder voorstel reeds in 2010 sneuvelde, hoopt LANGZS dat het wetsvoorstel ook spoedig door de Eerste Kamer wordt behandeld en goedgekeurd.